Kimisi için yer yerinden, kimisi içinse yürekler yerinden oynadı 17 Ağustos 1999 gecesi.
Ne yazık ki bu tip yazılar yazmak için hep 17 Ağustos'un gelmesini bekliyoruz; Allah'tan rahmet - yakınlara sabır dileklerimiz senede bir gün dile geliyor. Ama biliyorum, ben ve benim gibi enkazı görmüş, ceset kokusunu içine çekmiş, geceden ertesi gün için sözleşip birkaç saat sonra o insanlardan ebedi ayrıldıklarını fark edenler için her gün 17 Ağustos.
Ben daha 15 yaşımda hayatımın dersini aldım. Sahip olduklarıma sahip çıkmayı, değer vermeyi, hiçbir şeyi ertelememeyi, hayatın çok kısa olduğunu, "seni seviyorum" demeyi, özür dilemeyi, affetmeyi, erdemi, küçük şeylere kafayı takmamayı 17 Ağustos 1999'da, sabaha karşı anladım.
Elif'i özledim ben; Elif Sakarya'yı. En yakın arkadaşımı, evin önünde sabah havuza gideriz diye sözleşip ayrıldığım Elif'i, telefonda saatlerce ergen dedikodusu yaptığım arkadaşımı... Uğur amcayı, Ülkü teyzeyi özledim. Uğur amcanın her yaz tavada çiçek şeklinde yaptığı istavriti özledim. Güven ailesini özledim; Müşerref'i, Mesut'u, Merve'yi. Nilis'i özledim. Adını yazmadığım, tanımadığım, hayatını kaybeden herkesi çok özledim.
Bu akşam kadehimi hepsi için kaldıracağım. Şerefe!
güzel insanım...seni ilk gördüğüm gün farklı olduğunu,hayatla mücadele ettiğini,bazı şeyleri sindirmeye çalıştığını en önemlisi harika birr yüreğin olduğunu anladım..(şahidim malum ona çok sevdim ve tuttum bu kızcağızı dedim)eh malum yarım asırlık bir kişi bunu anlar tabii..şu anda çok etkilendim bravo sana duygularını çok güzel anlatmışsın..saygıyla sevgiyle anıp hayata neşeyle devam etmesini bilen tatlı kız!seni seviyorum...
YanıtlaSil